Stary cmentarz Żydowski w łodzi założono przy ul. Wesołej w 1811 r. Obejmował tereny od zbiegu ul. Zachodniej i Lutomierskiej do ul. Bazarowej. Do tego czasu Żydzi łódzcy chowali swoich zmarłych w pobliskim Lutomiersku i Strykowie - zgodnie z przyjętymi zasadami o podległości nowych gmin wcześniej istniejącym gminom macierzystym. Zakładanie nowych osad nie było równoznaczne z wytyczeniem cmentarza czy budową synagogi. Aczkolwiek w lokowaniu cmentarzy nie istniały nakazy religijne, a miejsce musiało spełniać jedynie wymogi odpowiadające ogólnie przyjętym zasadom, to jednak istniało wiele przeszkód, które utrudniały, bądź wręcz uniemożliwiały ich powstanie. Jedną z głównych była niechęć macierzystych gmin, które czerpały zyski z opłat za miejsce na cmentarzu. Oprócz zysków natury finansowej wiązało się to z wielorakimi korzyściami natury społecznej i prestiżowej, a usamodzielnienie się nowej gminy niosło ze sobą ich utratę dla gminy macierzystej.
30 września 1888 r. Dozór Bóżniczy zwrócił się do prezydenta miasta z prośbą o zezwolenie na powiększenie istniejącego cmentarza lub założenie nowego ze względu na brak miejsca na pochówki. Decyzję mógł podjąć Rząd Gubernialny w Piotrkowie Trybunalskim. Z dokumentu skierowanego tam przez prezydenta Pieńkowskiego dowiadujemy się, że w łodzi mieszka 40 000 Żydów, którzy na potrzeby grzebalne winni mieć co najmniej 10-12 morgów ziemi [1 morga-1,2 ha]. Żydzi zobowiązali się dokupić teren obok cmentarza za kwotę 18 000 rubli (z dobrowolnych składek). W październiku 1888 r. małżeństwo Czośniaków ofiarowało gminie część ziemi przylegającej do cmentarza. Władze gubernialne i miejskie widziały konieczność założenia nowego cmentarza. Przyczyniły się do tego niewątpliwie skargi mieszkańców, których domy przylegały do dotychczasowego. W kwietniu 1889 r. prezydent przypomniał Bóżniczemu Dozorowi, że zgodnie z paragrafem 11 ukazu o grzebaniu zmarłych z dnia 31 maja 1840 r. cmentarze winny znajdować się od miasta, wsi i wszelkich zamieszkałych miejsc 0 1000 kroków co wynosi 2/3 wiorsty [1 wiorsta - 1066,78 m]. Te okoliczności winien wziąć Dozór pod uwagę podczas przedkładania mi projektu rozszerzenia cmentarza". Było oczywiste, że dotychczasowy cmentarz nie spełniał tych wymogów. Przystąpiono więc do poszukiwań nowego terenu. Wybór padł na Radogoszcz, nieopodal łodzi. Kiedy wydawało się, że nie ma już żadnych przeszkód ze strony władz gubernialnianych i miejscowych, pojawiły się one niespodzianie w osobie znanego łódzkiego fabrykanta barona Juliusza Heinzla, który w Radogoszczy miał rozległą posiadłość ziemską i letnią rezydencję. Protestowali również mieszkańcy Radogoszczy. Od 1888 do 1890 r. sprawa lokalizacji cmentarza nie wyszła poza sferę projektów i dyskusji. W listopadzie 1890 r. rozważano, bez powodzenia propozycję lokalizacji cmentarza na Stokach. Ta lokalizacja nie doczekała się nigdy realizacji. Główną przyczyną była zbyt duża odległość projektowanego cmentarza od centrum miasta. W grudniu 1890 r. architektowi miejskiemu Hilaremu Majewskiemu przedstawiono plany posiadłości Alberta Cukiera w pobliżu ul. Brzezińskiej, którą Bóżniczy Dozór przeznaczył na nowy cmentarz.
Trudno dokładnie określić liczbę pochowanych na starym cmentarzu żydowskim przy ul. Wesołej, który w końcu lat 80. XIX w. miał powierzchnię kilkakrotnie większą niż w 1811 r., kiedy liczył 612 mz (0,06 ha), gdyż plany jego zaginęły w zawierusze I wojny światowej. Szacuje się, że było ich prawie 15 000. Wg ustaleń dra Filipa Friedmana, od 1814 r. do 1894 r. na cmentarzu tym pochowano 4 808 dorosłych i 8 347 dzieci. Mimo, iż cmentarz był w 1892 r. zamknięty, grzebano jednak na nim w następnych latach tych, którzy wykupili wcześniej miejsca. Podczas działań wojennych w 1914 r. kiedy nowy cmentarz był niedostępny, chowano nadal na starym. Ostatni pochówek miał miejsce prawdopodobnie w 1922 r. Dokonano też wielu ekshumacji, przenosząc ciała oraz nagrobki na nowy cmentarz. Cmentarz ostatecznie został zlikwidowany przez hitlerowców w czasie II wojny światowej, nie pozostał po nim żaden ślad, nawet ul. Wesoła. W latach 50. gdy przedłużano ul. Zachodnią po śladzie przedwojennej ul. Stodolnianej, teren przeznaczono na wybudowanie zachodniej nitki jezdni ul. Zachodniej, torowisk tramwajowych i bloków mieszkalnych.
