Poczta Główna wielokrotnie zmieniał swoja siedzibę. Od połowy lat dwudziestych XIX wieku aż do początku wieku XX.

Projekt budynku autorstwa rosyjskiego architekta Michała Boczarowa nadesłano w 1900 roku z Petersburga. Adaptacją tych planów do miejscowych warunków zajął się Dawid Lande. Wiosną 1901 roku ruszyły prace budowlane, prowadzone przez firmę "Olszer i Szczeciński". Obiekt był gotowy w połowie 1903 roku i został oddany do użytku 2 lipca.

Gmach poczty i telegrafu usytuowany na narożnej działce składał się z dwóch skrzydeł usytuowanych w stosunku do siebie pod kątem prostym. W ściętym narożniku znajdowało się wejście główne prowadzące obszernego hallu, ozdobionego malowanym plafonem autorstwa Leopolda Pilichowskiego, przedstawiającego w alegoryczny sposób działalność poczty i telegrafu.

Budynek ozdobiony został motywami neorenesansowymi. Parter budynku ozdobiono plastycznymi pasowymi boniami, a elewacje powyżej podzielono regularnie pilastrami wspierającymi wieńczące belkowanie gzymsu. Narożnik zaakcentowany został ośmioboczną kopułą stanowiącą główny akcent wertykalny, urozmaicający monotonię długich bocznych elewacji. Budynek o dość konwencjonalnej i jak na owe czasy zachowawczej już architekturze, o petersburskiej proweniencji, nie wzbudził wielkiego entuzjazmu.

Funkcję poczty głównej gmach pełni do dziasiaj, ale jego wnętrza poddawane były wielokrotnym adaptacjom i nie zachowały dawnego wystroju. Usytuowanie na ciasnym, obecnie ściśle zabudowanym skrzyżowaniu, dodatkowo utrudnia percepcję jego, mimo wszystko dość ciekawej, neorenesansowej architektury.